Der Dritte im Bunde is GORM (* 24-03-1990 - † 02-07-2004), de Deen. Bijna 12½. Onze flegmatieke dikkop. Eigenlijk van m’n dochter Lydie, maar door omstandigheden nu al zo’n 1½ jaar geleden permanent in Roswinkel gestationeerd. Sinds een week (het is nu eind aug.’02) weet ik dat hij een hart-patient is. Niet goed meer sluitende hartkleppen – slijtage – waardoor zich ook vocht in de longen vormt. Medicijnen om de pomp-functie van z’n hart te ondersteunen en om het vocht af te drijven en hopen dat hij het langer volhoudt dan de geprognosticeerde 1½ jaar. Hij lijkt er weinig last van te hebben: behoudens af en toe wat benauwd gekuch merk ik weinig aan hem. Advies: rustig houden. Eenvoudig: Gorm is de rust zelve. In z’n jongere jaren een confrontatie met een andere reu? Gorm bleef dan staan, boog het edele hoofd, sloot de ogen en wachtte geduldig tot de opponent, na wat tobberig gesnuffel en geduw, aftaaide.

Gespeend van ieder macho-gedrag, vervolgde hij dan z’n eigen weg in tegenovergestelde richting. Hij was niet laf, hoor, hij zag simpelweg het nut niet in van een knokpartij op vage gronden... Had ’t echter wèl zin, dan ging ie er ook vol tegenaan. Dat was eens toen z’n oude kameraad Wodan, de hoogbejaarde Duitse Herder van Lydie, scharrelende op een dijkje, onverhoeds werd aangevallen door een onaangenaam, fors individu en onder het slaken van een angstkreet helemaal onderuit ging. Al het oeroude, diep in zijn ziel sluimerende Vikingenbloed barstte los en vond een uitweg in een razende aanval op deze anderhalf keer grotere hooligan, die totaal overdonderd de helling afrolde en lafhartig het hazenpad koos. Gorm vond het niet de moeite waard om er achteraan te gaan: hij bekommerde zich liever om z’n oude makker en week niet meer van z’n zijde. Z’n maatje is er allang niet meer en Gorm maakt zich alleen nog maar druk om z’n eten.

Bijna twee jaar heeft z’n hart ’t nog volgehouden. Toen moesten we afscheid van hem nemen. Op 2 juli is de dierenarts gekomen en is hij in de armen van zijn eigenlijke vrouwtje, mijn dochter Lydie, ingeslapen.