En dan waren er natuurlijk nog mijn beren: 

 
Kaitsija van de Hekkesteeghe ( * 04-04-1979 – † 30-08-1993 ) –
Kai, mijn allereerste hond, geboren in het Drentse Ruinen als één van de elf – 7 reutjes en 4 teefjes -
Kai, m’n maatje, mijn kanjer, mijn Karelische Beer van ’n hond: zó was er maar één!

                                       
                                        Lieska ( * 03-02- 1982 – † 12-05-87)
                                       M’n veel te vroeg gestorven Fins teefje. Nooit uit m’n gedachten.
                                       Een hondje met een gouden karakter............

Tirikka ( * 12-05-1988 - † 18-05-2003 )
In Finland geboren, op Lieska’s sterfdag. Tirikka, moeilijk, onzeker, wat onberekenbaar.
Maar voor mij het liefste en trouwste hondje denkbaar.

                                      
                  Kira-Poika Suomalaista Kantaa ( * 14-05-1993 – † 01-07-2006 ) 
                  Zoon van Tirikka en Lieska’s enige zoon Raju-Poika. 
                  Kira, m’n malle clown van een hond, altijd gekke invallen -   
                  niet makkelijk voor andere reuen, maar verder zo zacht als een eitje..........           

    
 Wodan ( * 01-01-1980 - † 18-08-1996 )
de Duitse Herder van mijn dochter – eerst de “grote broer en mentor” van pup Frode.
Later, de beschermer van de beetje in de war geraakte oude Kai. Wodan, een hond waar je - zonder allerlei onzinnig “africhtings-gedoe” - gewoon op kon rekenen....... 

                                          
Verder leven hier in een mindere of meerdere mate van harmonie nog een tweetal katten:
moeder-overste Weedy (*2001) , de manke  Lammechien (*2003), overgebleven van een hele reeks van kinderen en kleinkinderen van Weedy - allemaal verongelukt op de weg hier vlak voor het huis. Alleen Weedy en haar dochter Lammechien hebben het tot nu toe overleefd.
                                                                                Lammechien is overleden (2011)  bij een confrontatie met een logee-hond.


                                   
en dan was daar Sjim (*1993 - 2008), de grote blauwe kater,  
voormalig Amsterdamse straatkat, destijds berucht in z’n hele omgeving, maar sinds hij hier kwam Drentenieren, zakte zijn“Rambo”-reputatie af naar het niveau “theemuts”.
Op 15-jarige leeftijd is ook Sjim slachtoffer geworden van het hier voorbijrazende verkeer..........

Dat waren ze dan, de hele menagerie. Hoe graag ik het ook zou willen, Kareliers komen er niet meer: ik kan ze niet meer geven wat ze nodig hebben. De poezenbeesten planten zich ook niet meer voort, maar of Tyra het laatste Buhundje is………….?? Denk ’t niet, want:.........
 
.......inmiddels (2011) is een dochter van Tjejen en finse Ruso   in de roedel genomen: hier in huis heet ze: "Seita".
de kleine tornado.
  
En.......... eindelijk, na jaren van dubben, is ze dan toch gekomen: 2011: finse Billie, de Norrbottenspets. Ze handhaaft zich met verve tussen de Buhunden-overmacht. We hebben haar omgedoopt tot: "Salla".  Eigenwijs, en volkomen haar eigen gang gaand.
                                                                                             

Ook in 2011 heeft een heuse vreemde eend hier zijn domicilie gevonden:  C.A. Owcharka "Artan", de Hongaarse reus, die uit een dodingsstation in Hongarije is gered en nu een nieuw leven heeft tussen de Bu'tjes.

        Artan en 'n Bu-pup - een verschil van 53 kg!                                          

 en dan zijn daar ook nog onze kakelende eierenleveranciers, zo'n 17 of 18 stuks. Ik ga ze niet allemaal voorstellen.
 Dit zijn er een paar die de absolute aandacht van de Bu-dames hebben: